Nieuw/ open/ leuk / boeiend Het Utrechtse Centraal Museum is, zo zegt men zelf, het oudste Stedelijke Museum van het land. Het museum heeft een collectie van meer dan 60.000 objecten: van vingerhoeden tot beelden, een grote Rietveld collectie, een zeventiende-eeuwse wereldbol, een schilderijen collectie vant de late middeleeuwen tot in de huidige tijd, design, grafiek, mode, meubels en tekeningen. Sinds de heropening in december 2023 is een deel van de kwetsbare modecollectie niet alleen gedigitaliseerd, nee dankzij AI wordt de mode in beweging gebracht. Dit soort oplossingen maken de nieuwe collectie opstelling Collectie Centraal toegankelijk en verrassend. Lees verder »
Kasteel Huis Bergh
Het kasteel verzakt! Dat wist men eigenlijk al meer dan een eeuw, maar door de droge zomers van de laatste jaren is het grondwaterpeil zo gezakt dat het kasteel hier last van krijgt, te veel last zelfs. Om te voorkomen dat het tot onherroepelijke schade leidt, is het Kasteel in oktober 2023 gesloten. Dit blijft tot en met 1 april 2025. HOUDT DE WEBSITE VAN HET KASTEEL IN DE GATEN voor nieuws.
Wij laten hier het verhaal over kasteel, geschiedenis en collectie staan als herinnering aan wat was en ongetwijfeld weerkomt.
Hoe bizonder is het niet als iemand zijn collectie aan de gemeenschap nalaat? Toch is dit een aantal keer gebeurd: het echtpaar Kröller Müller gaf een museum met collectie aan de Nederlandse staat, een ander recent voorbeeld is Voorlinden in Wassenaar. Kasteel Huis Bergh in ‘s Heerenberg, in de Achterhoek is een kasteel en collectie die zijn stichter, Jan Herman van Heek (1873-1957) ons heeft cadeau gegeven. Hij kocht het enigszins vervallen gebouw in 1912 en woonde er met zijn gezin. Van Heek was ook de eerste directeur van het Rijksmuseum Twenthe dat zijn broer wilde oprichten. Beiden werden geëngageerd kunstverzamelaars. Lang wisten slechts kenners Huis Bergh te vinden, ondanks de jarenlange hulp en aandacht van Henk van Os, de voormalige directeur van het Rijksmuseum.
Kasteel Ruurlo is een van die typische kastelen uit het oosten van het land die ondanks alles de tand des tijds heeft doorstaan. Ik ken het nog als raadhuis van de zelfstandige gemeente Ruurlo, maar ooit was het een echte burcht. In de 14e-eeuw was het een leen van graaf Reinoud I van Gelre. Een eeuw later namen de Van Heeckerens het goed over en die bleven totdat het pand raadhuis werd. Nu is het een museum ter ere van een van Nederlands bekendste realisten: Carel Willink. In 2023 wordt een oud plan uitgevoerd op de bovenverdieping wordt het werk van Willink gecombineerd met schilderijen van Raoul Hynckes en Wim Schuhmacher in de tijdelijke tentoonstelling Bedrieglijke Meesters tot 21 januari 2024. Het is een mooi initiatief waardoor Willinks schilderijen weliswaar wat aan exclusiviteit inboeten, maar wel begrijpelijker worden tussen de kunst van de andere twee. Onderaan dit verhaal staat een filmpje over deze tijdelijke tentoonstelling omdat alle kunstwerken uit de eigen collectie komen.
Keramiek, Zilverwerk en De Ploeg die schildert Dit is het eerste Nederlandse museumgebouw dat de indruk wekt geen museum te zijn. Aan de buitenkant herken je niet dat hier tentoonstellingen zijn te zien. Dat blijft opmerkelijk. In 1987 schonk Gasunie 25 miljoen gulden voor de bouw. Frans Haks, die in die tijd de directeur was, koos de Italiaanse postmoderne ontwerper Alessandro Mendini als hoofdarchitect. Een commissie bepaalde de plek van het nieuwe museum: pal voor het station in het Verbindingskanaal. Daar ligt het als een lang gerekt eiland: de toegangspoort tot het oude centrum. Zelfs met slecht weer valt de grote goudgele toren nog steeds op. In het ingewikkelde gebouw worden de vier hoofdcollecties van het museum: archeologie en geschiedenis van Groningen; kunstnijverheid; oude en hedendaagse beeldende kunst geëxposeerd.
Over dingen die voorbijgaan en toch blijven bestaan Na mijn studie kunstgeschiedenis heb ik veel gedaan, dat ik in 2002 in een voormalig paleisje aan het Haagse Lange Voorhout de eerste conservator zou worden van het werk van M.C. Escher (1898-1972) had ik nooit bedacht. Inmiddels ben ik al weer een aantal jaren met pensioen, dus geen conservator meer bij het leukste museum van Den Haag: Escher in Het Paleis. Uiteindelijk heb ik al die jaren met enorm veel plezier aan de ontsluiting van Eschers grafiek gewerkt. Ik waardeerde de man en zijn kunst steeds meer. Niet eens zozeer door zijn veel geroemde optische illusies waardoor je steeds iets onverwachts in een prent ontdekt, maar veel meer door zijn humor, een soort onderkoelde pret die uit zoveel prenten spreekt. Ik ben onder de indruk van zijn integriteit en vasthoudendheid ons te laten delen in zijn visie op het leven, terwijl het lang duurde voor hij als kunstenaar erkenning kreeg. Het onderstaande stuk is gebaseerd op mijn laatste tentoonstelling bij Escher in Het Paleis: “Verwondering, of hoe verveling een optische illusie wordt”. Het is een verhaal over zijn leven en werk, dat verandert niet, waar en hoe het ook wordt gepresenteerd: over Eschers prenten valt heel veel te vertellen. Lees verder »
We gebruiken cookies om gebruiksstatistieken bij te houden. Cookies voor het analyseren van het websitegebruik toestaan?OkéNee, liever niet
